środa, 9 listopada 2016

Sen 440. Z biletem w jedną stronę - kilka refleksji o życiu

Najważniejsze rzeczy spakowane, dokumenty i bilety gotowe. Siedzę przy stole w kuchni, popijam herbatę i obserwuję ze ściśniętym gardłem wskazówki wiszącego na ścianie zegara. Do wyjazdu zostały niecałe trzy godziny. Z chwilą zamknięcia drzwi domu wszystko się zmieni, przeminie, skurczy i pokryje kurzem.
Belo Horizonte stało się przeszłością. Przeminęli ludzie, których tu poznałem - Enrique i Bruno, ich rodzice, Anastazja, Gizela, Alf, Andrea, Lemur Brązowooki i jego mściwa matka, Marudana, ludzie z pierwszej i drugiej pracy. Naszła mnie taka myśl - czy to wszystko miało jakiś sens? Myślę, że tak. Wszystko, co się dzieje w naszym życiu, ma jakiś sens. Uczymy się odpowiednio reagować, zachowywać, trzymać emocje na wodzy, wiedzieć, co i jak powiedzieć lub jaki zrobić krok. Ogólnie nazwać to można doświadczeniem życiowym.
Pamiętam dokładnie, jak wiele lat temu odchodził Elbi (2. grudnia będzie kolejna rocznica). Pamiętam, jak się zachowywał, jak był ubrany i co mi wtedy mówił, pamiętam nawet aromat jego perfumy i to, jak zbiegał ze schodów i odgłos zatrzaśniętych drzwi na parterze. Na klatce schodowej zgasło światło, a ja nadal stałem i patrzyłem za nim w ciemność. Chyba wtedy pojawiła się nawet myśl, że za chwilę zawróci... Nie wrócił. Odszedł na zawsze. Płakałem za nim całą noc. Ponoć płacz przynosi ukojenie i pomaga zasnąć. Napisałem wtedy na swoim starym blogu, że miał takie prawo - prawo odejścia - gdyż jest człowiekiem wolnym. Uszanowałem jego decyzję, ale jej nie rozumiałem. Potrzebowałem naprawdę wielu lat, by, nie żeby zrozumieć, ale żeby zaakceptować i się pogodzić. Cieszę się tym, że jest tam, gdzie jest, że jest zdrowy, szczęśliwy, że ma pracę, przyjaciół i dom. Życzę mu jak najlepiej, bo był - nadal jest - dla mnie kimś bardzo ważnym.
To samo będzie z Bzyczkiem. Nasz czas przeminął. Na stole zostawiam mu kartkę z kilkoma zdaniami. Napisałem: "Życzę Ci wszystkiego najlepszego i spełniaj marzenia!" Obok położyłem swój telefon... Myślę, że zrozumie. Rano przysłał mi smsa. Napisał, że pomimo wszystko tęskni...
Zatem nadszedł i czas na mnie...
Myślę, że odezwę się z nowego miejsca, gdy nieco się ogarnę.
Nie mam fajek, a strasznie palić mi się chce...

niedziela, 6 listopada 2016

Sen 439. Krok do przodu

Miałem dziś ciężki dzień. O trzeciej nad ranem skończyłem zmianę w restauracji. Prawie na czworaka wróciłem do domu. Usiadłem na kanapie i nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Nic nie spałem, a o ósmej zaczynałem w pierwszej pracy.
Okrutnie pożarłem się dziś z przyjezdną menadżerką. Patrząc na to obiektywnie, oboje mieliśmy rację, ale żadne z nas nie chciało odpuścić i doszło do ciętej wymiany zdań. Ona zawzięła się na mnie, a ja na nią. Jestem totalnie rozdrażniony. Jutro czeka mnie dywanik u głównego szefa... Już mi wszystko jedno...
Wiem, że mogę to napisać, bo Błękitny tu nie zajrzy (ma ciekawsze zajęcia). Zacząłem wielkie pakowanie przed... no właśnie... przed czym? Krótko mówiąc - przed wyjazdem z Belo Horizonte. Zrobiłem internetowy przelew i kupiłem bilet na możliwie najbliższy samolot. Wyjadę jeszcze przed powrotem Bzyczka. Muszę...
Położę się dziś wcześniej. Garść panów prochów pomoże mi zasnąć przynajmniej na 10 godzin. Muszę się trochę przespać... Trzęsie mną...