Wczoraj rano, tuż po dziewiątej, zadzwonił do mnie nasz menadżer regionalny i zapytał: "Czy wiesz o tym, że firma zamyka nasze placówki?" "Tak. Wiem." - odparłem. "Właśnie się to stało. Czy możesz przyjść najszybciej jak się da?" Zaczął czytać mi jakieś oświadczenie, gdy nagle mu przerwałem: "Czy to znaczy, że wczoraj (tzn. w środę) była moja ostatnia zmiana?!" "Tak..." Zatkało mnie totalnie.
Stało się to bez zapowiedzi, z dnia na dzień. Wczoraj każdy z nas po kolei dostawał taki telefon. Wszyscy jesteśmy zszokowani, gdyż jeszcze w ubiegłym tygodniu mówiono, że będziemy normalnie pracować do połowy września lub nawet do października. Jestem tym załamany, bo, po pierwsze, nagle nie mam pracy, po drugie, cały nasz wkład i poświęcenie dla naszego sklepu przepadły, po trzecie, nie spotkam się już nigdy więcej na jednej zmianie z moim przyjacielem Rollem...
Firma potraktowała nas jak śmieci - ja, Rollo, Frida, Andy, Marko, starsza pani, Jamie, Moo, Lee, Lu i drugi Lee zostaliśmy wywaleni na ulicę w ciągu jednego dnia.
Jakoś nie mogę przyjąć do wiadomości tego, że w ubiegły wtorek była nasza ostatnia wspólna zmiana, moja i Rolla... Lee zawsze nam mówił: "Wy jak jesteście razem na zmianie, to droczycie się ze sobą jak mąż i żona..." I odchodził do kas, "bo nie mógł nas przesłuchać." Kto mi będzie robił teraz taki bałagan na hali, jak zawsze robił to Rollo?
I teraz nagle koniec... Nie potrafię tego pojąć, to stało się zbyt szybko, nie było czasu na przygotowanie się.
Przykro mi. Firmy rzadko myślą, że ludzie to inwestycja... moja też tego nie widzi, choć pracę jeszcze mam.
OdpowiedzUsuńSmutkuję razem z tobą
OdpowiedzUsuń