Sen 429. Zazwyczaj Lemury odchodzą we mgle. Sen Błękitnookiego

Błękitnooki odłożył książkę, gdy wszedłem do sypialni. Poprawił poduchę za plecami i się mi przyglądał. Miał na sobie czerwoną podkoszulkę od piżamy, a wilgotne włosy zaczesał do góry. Zerknąłem na grzbiet książki: Kazimierz Ajdukiewicz Logika i uniosłem brwi w przypływie zaciekawienia. "Znowu?", zapytałem. Uśmiechnął się. Usiadłem na brzegu łóżka. Przysunął się i objął mnie ramieniem. "Chciałbym opowiedzieć ci mój niesamowity sen", szepnął mi do ucha, zrobił głęboki wdech i zacieśnił swój uścisk.
"Słyszałem skomlenie psa w ogrodzie" - zaczął opowiadać - "był to tak żałosny głos, iż, nawet się nie ubierając, zbiegłem na dół. Wyjrzałem przez okno w kuchni, lecz murawa pokryta była mgłą gęstą jak spienione mleko i nie mogłem rozeznać, z którego miejsca ten głos dochodzi. Zawiązałem tenisówki na bosych stopach i wszedłem do ogrodu. Skierowałem się w stronę zawieszonego hamaka, lecz, ku mojemu zdumieniu, rósł tam ogromny krzew dzikiej róży. Znów dobiegł mnie skowyt. Minąłem różę i zanurzyłem się w mroku chrzęszczących liści, gałązek i pnączy. Szedłem po omacku, gdyż ścieżka była niewidoczna, a kłęby mgły sięgały mi kolan. Ciągle z oddali dochodził mnie głos żalącego się psa. W końcu dotarłem do drewnianego parkanu. Stwierdziłem, że zwierzę jest za nim, lecz nie mogłem tego sprawdzić, gdyż płot ten był nieopisanie wysoki. Zacząłem iść wzdłuż niego i, może po stu metrach, natrafiłem na wykopane w ziemi królicze przejścia. Przeciągnąłem się przez wąski tunel i stanąłem na bezkresnej równinie, która swoim kształtem przypominała lej o delikatnie obniżających się ścianach. Niekończąca się łąka porośnięta była sięgającym mi do łydek rozkwitniętym już wrzosem, a nad nią rozpościerało się niebo lawendowego koloru. Na samym dnie tej przestrzeni stało jezioro, a z jego środka wyrastało przeogromne drzewo, którego korona ginęła w niebotycznie wysoko płynących chmurach. Dokoła brzegów stawu coś się ruszało, drgało, falowało niby fatamorgana. Zrobiłem głęboki wdech, dla dodania sobie otuchy potarłem dłońmi ramiona i zacząłem schodzić w dół..."
Błękitny przerwał opowieść, sięgnął po szklankę z wodą i zapatrzył się w okno. "Co było dalej?", zapytałem. "Zobaczyłem wieczność", szepnął i ucałował mnie w szyję.

Sen 428. Erka na izbie przyjęć i inne mecyfije z półkuli południowej

Wyjście do miasta w niedzielę wieczorem zakończyło się szkaradnym wypadkiem. Ponownie strzeliło mi w krzyżu i fatalnie upadłem na chodnik. Zblokowało mi kręgosłup i barki i nie mogłem się podnieść. Erka zawiozła mnie do szpitala, jednak zanim załadowano moje kości na nosze, trzeba było uśpić mnie głupim jasiem... Na izbie przyjęć obudziłem się z setką gwiazd nad głową...
Anastazja nie pracuje już ze mną w restauracji! Szef zwolnił ją z pracy, z powodu wiadomego tylko jemu, wysyłając do niej smsa z takąż informacją. Najpierw dziewczyna się popłakała, a potem śmialiśmy się z tego faktu prawie do rozpuku. Teraz ja czekam na podobną wiadomość, gdyż nie byłem ostatnio w pracy dwa razy z powodu mojej niedyspozycji. W tym tygodniu także nie mogę pójść, gdyż ledwo co chodzę. Pojechaliśmy z Błękitnym zawieźć notatkę od lekarza - szef spojrzał na Bzyczka jak na kosmitę i burknął do mnie: "Masz kogoś na swoje miejsce?!" I nie było to pytanie, lecz pretensja z fochem. "Niestety nie", odparłem, a on się nadął i burknął do Bzyczka: "To ty przyjdź!" Błękitny wytrzeszczył oczy, na twarzy i  szyi pojawiły mu się czerwone plamy i wydusił: "Nigdy w życiu..." Zapytałem się go potem, dlaczego się tak zdenerwował. "Wiesz co! To totalny chuj! Pracujesz u niego prawie dwa lata, przychodzisz o kulach ze zwolnieniem lekarskim, a on się pyta, czy masz kogoś na swoje miejsce!!" Bzyczek trzasnął drzwiami samochodu i nie odzywał się przez całą drogę do domu.
W pierwszej pracy cyrk. Sami nowi ludzie, przyjezdni menadżerowie wprowadzili swoje zasady. W pierwszym dniu po urlopie byłem pod ustawicznym obstrzałem (w ogóle nie było mnie na rocie). Z początku myśleli, że jestem kimś zupełnie nowym i próbowali mnie uczyć podstawowych zadań, dopiero później się zorientowali, że przecież pracuję na stanowisku supervisora i robili głupie miny. Niestety, drugiego dnia poszedł mi dysk i tyle mnie widzieli (i ja ich także).
Niedobrze się zaczęło.