Stoję pośrodku pomieszczenia tuż nad i pod oknami, które jako jedyne mogą dać nikłe pojęcie o brzemiennych jeszcze nadziejach. O powierzchnię pleksy obijają się od spodu fale dzikiego oceanu, zaś z góry kapią krople parzącego lodem deszczu, który jakże często zatapia pokój. Deszcz ten za każdym razem przynosi ze sobą obrazy zamazane i nikczemne decyzje o byciu i niebyciu, wywołuje fantasmagoryczne wizje pełne spantagruelizowanych kształtów postaci półbogów, którzy, bawiąc się ludzkim losem, nabijają rozżarzonymi igłami ludzi na sznurki niby korale jarzębiny i przeciągają tam i z powrotem, rozkoszując się ich krzykiem, bólem, rozpaczą i zagubieniem.
Które okno wybrać tym razem? Górne, by zatopić pokój lawą parzącego deszczu wspomnień czy dolne, które prawdopodobnie prowadzi tylko donikąd. Znajdująca się tam toń potęguje odczucie samotności i podkreśla uniwersalistyczną wizję niechybnej śmierci każdego, kto naruszy granice oceanu.
Jestem i nie jestem sobą. Udaję. Ciągle gram rolę w teatrze cieni. Ludzie patrzą na mnie jak na aktora, który pomylił lub zagubił się na scenie, gorzej, gra rolę, która nie jest przeznaczona dla niego. Obserwują. Czekają. Milczą i czekają na to, by powinęła mi się noga, bo takiej roli nie powinien grać ktoś płytki, bezbarwny, przeciętny, nudny, odrzucający i napawający wstrętem (na znak niemego protestu i obrzydzenia mym widokiem odwracają głowy przy niechybnym spotkaniu lub próbie nawiązania jakiegokolwiek kontaktu). Wtedy odniosą zwycięstwo i hukną śmiechem, wytykając mnie przy tym palcami. Wiem, że czekają na to od dawna, milcząc wzrokiem pełnym natężenia ciekawości. Gdy upadnę, zawołają przy wtórze gromkich oklasków: "On nie jest Lemurem Kattą! To zwykły oszukaniec w masce Lemura! Rzućmy go na wóz pełen krowiego i końskiego gnoju i wywieźmy poza granice pokoju z oknami czterech stron świata!"
Jestem i nie jestem sobą. Lemur Katta nie jest Lemurem Kattą. Ja nie jestem Lemurem Kattą, a Lemur Katta nie jest mną. Więc po co ta gra?
