Sen 6. Poznałem jego głos

Siedzę i rozmyślam. Przekładam z ręki do ręki swój telefon i grzebię w menu połączeń. Coś się nie zgadza. Wyświetla się zapis godziny nocnej rozmowy i zaraz znika. Raz jest, raz go nie ma. Dzisiejszej nocy miałem dziwną przygodę i nie wiem teraz, czy to był sen, czy jawa. Może była to zmora nocna, która wyciąga łapska spod poduchy i chwyta za głowę śpiącego i wpycha mu w uszy i do nosa swe długie paluchy.

Zażywszy z wieczora proszki nasenne, zasnąłem z telefonem w dłoni. Nie trwało to chyba długo, gdyż ze snu wybudził mnie natarczywy i wiercący w mózgu dziurę dzwonek. Z przymrużonymi oczyma spojrzałem na wyświetlacz i usiadłem na łóżku, spuszczając bose stopy na dywan. Minęło kilkadziesiąt sekund zanim przyłożyłem aparat do ucha. 
- Słucham cię... - wyszeptałem.
- Czy wiesz, kto dzwoni? - Odezwał się cudny głos.
- Tak, poznaję cię po głosie - odparłem.  
- Czy mogę do ciebie przyjść? - Kontynuował głos.
- Jest środek nocy, ale możesz. - Zabiło mi mocno serce w piersi.
- Dobrze, to zaraz przyjdę. - Głos rozłączył się i nastała głucha cisza.
Nie wiedząc czemu, wsunąłem telefon pod poduchę, przykryłem się kołdrą i zasnąłem, nie myśląc nawet o dziwnej rozmowie. Zbudziło mnie szturchnięcie. Podniosłem głowę i dostrzegłem siedzącą w nogach łóżka postać. Uśmiechała się.
- Co tu robisz? - Odezwałem się po chwili. 
- Przecież mówiłem, że przyjdę. Mam sobie pójść? - Spytał.
- Nie.
- Powiedz mi, czemu nadal chcesz mnie znać?
- Czuję, że tak powinienem. - Patrzyłem mu prosto w oczy. - Nie umiem tego wytłumaczyć. 
Nie odpowiedział, tylko patrzył i tajemniczo się uśmiechał. Dopiero po chwili się odezwał:
- Przemyślę to. A teraz śpij, karaluchy do poduchy! - I wyszedł z pokoju, a ja nadal patrzyłem za nim, jak zniknął w ciemnym przedpokoju, słyszałem, jak otworzył drzwi i wyszedł na klatkę schodową. 
Rano zastanawiałem się nad nocną wizytą i stwierdziłem, że to był sen, bo przecież nie mógł nikt wejść w nocy do domu, lecz z drugiej strony na kocu był nadal odciśnięty ślad w miejscu, gdzie siedział gość. Przeciągnąłem ręką po tym miejscu i stwierdziłem, że ślad jest prawdziwy i teraz nie wiem, czy to wszystko czasem nie wydarzyło się naprawdę.