Katta nie wstał z łóżka, bo właśnie zajęty był przytulaniem Jana i wpatrywaniem się w ścianę.
Trzykrotnie walnęła pięścią w drzwi.
Katta zaciągnął kołdrę na uszy i podciągnął ogon pod siebie.
Nie zważając na nic, z kopa wywaliła futrynę wraz z drzwiami ze ściany i weszła do środka.
Zaszeleściła szarym workiem i podrapała się po kroczu, rozsiewając dokoła stado wściekłych mend łonowych.
Zamlaskała, łypnęła oczyskami, zazgrzytała kłami i z satysfakcją wycedziła:
"KOCHANIE, WRÓCIŁAM!"
To MARKIZA.
Pokój Katty wypłowiał.
Kaktusy zwiędły.
Tapety odpadły.
I błąd za błędem, głupota za głupotą i Lemur nieumiejący policzyć: jeden, dwa, trzy, cztery...
Nieprzemyślane decyzje i wahadło zegara - GŁUPI - MĄDRY, GŁUPI - NIEMĄDRY, GŁUPI - DURNY, GŁUPI - KRETYN, CO ZA KRETYN...
A MARKIZA szeleszcząca workiem i poganiająca pejczem swoje pchły i mendy wiśta wio krwiopijcy dwunożni...
Wspaniały sens życia i Katta nadal śpiący...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz