Sen 389. Waniliowe niebo

Chciałbym Ci powiedzieć, że śniłeś mi się...
Przyszedłeś ostatniej nocy, usiadłeś na łóżku i delikatnie zsunąłeś z mojej twarzy rozsypane włosy. Rozpoznałem Cię od razu - po dotyku,  po zapachu, po oddechu. Uśmiechałeś się. Zaparzyliśmy herbatę i, tak jak kiedyś, moczyliśmy w niej biszkopty, delektując się przy tym ich niepowtarzalnym smakiem.

Chciałbym Ci powiedzieć, że gdy przychodzi trudny dla mnie czas, wkładam Twoją koszulkę z nadrukiem NYC, zawijam się w koc i patrzę w okno. Marzę i wspominam. Widzę Cię w niej, jak krzątasz się po domu, jak siedzisz na łóżku po turecku i popijasz z błękitnej filiżanki kakao, jak czytasz książkę, którą niedawno sam skończyłem.

Chciałbym ci powiedzieć, że śniłeś mi się...
Do tej pory słyszę Twój śmiech - taki sam jak wtedy, gdy w górach złapała nas ulewa i chcąc szybciej dotrzeć do schroniska, popędziliśmy na przełaj przez polanę i skąpaliśmy się po pas w rowie...

Chciałbym Ci powiedzieć, że gdy przychodzi trudny dla mnie czas, biorę do rąk Twoje zdjęcie i rozmawiam z nim. Zrobiłem Ci je w Krakowie. Pamiętasz? Masz na sobie biało-czerwoną koszulkę i okulary przeciwsłoneczne. Był to udany i dobry dzień. 

Chciałbym Ci powiedzieć, że śniłeś mi się w niebie o kolorze wanilii...
Gdyby było to możliwe, zostałbym w nim na zawsze. Czasami tak za Tobą tęsknię, że rozpadam się na miliard kawałeczków. Chciałbym, by któregoś dnia cząstki te na zawsze rozwiał ten sam wiatr, który muskał nasze twarze tam, wysoko w górach, bowiem tylko on pamięta tamten dzień. Rozpadam się i składam w całość jedynie po to, by móc Cię spotkać ponownie w moim waniliowym niebie, bo tylko tam mogę Cię kochać tak jak kiedyś...