Sen 42. Przypadkowe spotkanie

Zmierzchało się już, gdy wszedłem do domu. Zastałem Błękitnookiego pochylonego nad kuchennym stołem. Czytał jakąś gazetę. Obok niej rozstawione były puste lampki po winie, talerzyki, sztućce i rozkrojona makowa tarta. Gdy mnie dostrzegł, zaczął zbierać ze stołu naczynia i wstawił wodę do gotowania.
- Cześć... Miałeś gości? - Spytałem bez większego zainteresowania.
- Gościa - odparł i uruchomił zmywarkę.
- Jestem padnięty... Marzę tylko o gorącej kąpieli i o spaniu - nie drążyłem zamkniętego już tematu tajemniczych odwiedzin przy winie.
- Chcesz masalę na kolację? - Zapytał.
- Nie. Napiję się tylko herbaty z miodem - rozpiąłem ciemny blezer i zawiesiłem go na oparciu wysokiego krzesła.
Obserwowałem Błękitnookiego, jak krząta się po kuchni. Z tylniej kieszeni spodni zwisała mu kuchenna ścierka. 
- Co sądzisz o przypadkowym spotkaniu kogoś, kogo nie widziałeś kilka lat? - Zapytał nagle i oparł się o pracującą zmywarkę.
- Hmmm... Takie spotkanie ma pełno wad i zalet - spojrzałem na niego z zaciekawieniem.
- Zdarza się tak, że zrywasz z kimś kontakt i mijają lata. Ten ktoś się nie odzywa, nie pisze, kompletnie nie wiesz, co u niego, nie wiesz nawet tego czy żyje...
- Nieraz tak bywa - odparłem, nadal z ciekawością zerkając na niego.
- I nagle wpadasz na tę osobę w mieście - kontynuował - i nie wiesz, jak się zachować. Czemu się tak dzieje?
- Bo nie jesteś przygotowany na to. Odległy czas wymazał wspólne tematy, wspólne zainteresowania wyblakły, my się zmieniliśmy, świat się zmienił i dlatego często nie ma wtedy o czym rozmawiać.
- To chyba tkwi w nas samych... Te zmiany... Ta chęć i niechęć do tego co jest i do tego, co było i tego, co będzie... - zasępił się i zamilkł.
Zapatrzyłem się w prawie pusty kubek po herbacie. Łyżeczką przesuwałem po spodeczku zmiętą herbacianą torebkę z jednego rantu na koniec drugiego.
- Elbi tu dziś był - odparł po chwili i spojrzał na mnie. Swoim zwyczajem przechylił głowę nieco w bok i wygiął usta. Światło lampy odbijało się w jego okularkach.
- Oooo... - żachnąłem się i wbiłem w niego wzrok.
- Elbi tu był... - powtórzyłem za nim w taki sposób, jakbym chciał, by słowa te utknęły w ścianie i tam na zawsze pozostały - pod cegłami i grubą warstwą tynku i kuchennej tapety.
- Czekał na ciebie... Płakał... Chciał rozmawiać o... 
- O? - Znów wbiłem wzrok w jego twarz.
- O przebaczeniu... - Błękitnooki spuścił głowę i zapatrzył się w kafelkowy wzór na podłodze.