Gdy zapada zmrok i gwiazdy migają wśród drzew,
samotny człek wychodzi na pole.
Owiewa go wiatr tańczący w listowiu,
otula go noc zimna w swym zaraniu.
Siada na kępie postrzępionych traw,
dłonie, co nie są dłońmi, splata na niekolanach.
Spogląda w przestrzeń martwymi oczyma,
marzy o śnie w wibrującej otchłani.
Senność go utula, daje nadziei kęs sycący,
serce jak bat go po nieplecach chłosta niewidzialną siłą.
Spogląda na ręce, co rękami już nie są,
spogląda na stopy, zmienione w drewniane belki.
Był kiedyś dziennym człowiekiem,
lecz stał się nieodstępnym towarzyszem gwiazd.
Rana serca skazała go na tułaczkę wśród traw,
przyjaciele to nietoperz i puchacz wszystkowidzący.
Smutne
OdpowiedzUsuń