Sen 37. Nocne rozmowy

Przed zaśnięciem łyknąłem garść proszków przeciwbólowych i nasennych i z małym otępieniem przyłożyłem głowę do poduchy. Zasnąłem prawie natychmiast, lecz prawdopodobnie nie spałem długo, gdyż obudził mnie drażniący zmysły dzwonek telefonu. Na wyświetlaczu ujrzałem imię Błękitnookiego. Sięgnąłem do lampki nocnej. Markiza siedziała w bujanym fotelu i bacznie mnie obserwowała. 
- Halo?! - Próbowałem przekrzyczeć huk i potężne wycie jakiejś maszyny dobiegające z drugiej strony telefonu. - Jesteś tam?
- Jestem na lotnisku... - wykrzyczał Błękitnooki. - Jestem w drodze do ciebie. Czekaj chwilę... 
Widocznie wszedł do jakiegoś pomieszczenia, gdyż hałas znikł. 
- Jestem już. Słuchaj, załatwiłem swoje sprawy dużo wcześniej, kupiłem bilet i lecę dziś w nocy.
- Tak się cieszę, że wracasz. Siedzę tu sam jak palec i tylko czekam aż przyjedziesz.
- Spokojnie! Też się stęskniłem! Za 16 godzin będziemy razem. Mam ci tyle do opowiedzenia... Dobra, kończę, bo u ciebie przecież środek nocy! Do zobaczenia!
- Czekam. I... - nie dokończyłem, gdyż rozmowa została przerwana.
Uśmiechnąłem się i z wrażenia ucałowałem wyświetlacz telefonu. 
- I widzisz, starucho, twoje przepowiednie na nic się zdały!
Łypnęła na mnie okiem niby pirat na skrzynię ze skarbem i z satysfakcją się odezwała:
- Zobaczymy jeszcze, zobaczymy...
- Masz 16 godzin na to by zniknąć - odparłem jej, zgasiłem lampkę i przytuliłem się do ciepłych pleców rozgrzanego pod pościelą i równomiernie oddychającego Lemura Błękitnookiego. 
- Zabaczymy, jeszcze zobaczymy... - wyszeptała i zaczęła bujać się na swym fotelu.